هنوز پیج بعضی از همکلاسی های دبیرستانم و چک میکنم. اونموقع جدا از اینکه طبقه اجتماعی پایینتری نسبت به اونها داشتم، مشکلات خانوادگی و مالی هم وجود داشت. علاوه بر همشون با سرکوب ها و اخلاقیات زیادی بزرگ شده بودم. همه چیز دست به دست هم داده بود که ازشون وحشت کنم و گوشه گیرو فوق خجالتی بشم. بعد از تموم شدن مدرسه گاهی پیج هاشون رو چک میکردم. همین که میتونستن نسخه واقعی خودشون رو در معرض دید بذارن و از قضاوت و عالی نبودن نترسن، برای من خیلی حسرت برانگیز بود. امروز هم نگاه کردم صفحه یکیشونو. حالا زندگی خفنی دارم. نکه عالللییییی باشه اما موفق محسوب میشم. ظاهرمم خوب بود بهتر هم شد. اما با اینحال چیزهایی برای حسرت خوردن پیدا میکنم. مثلا اینکه تعداد ادمهایی تشویقش میکنن و زیرپست هاش کامنت میذارن خیلی کم نیست. خودم که صفحم پرایوته و دوست و اشناهایی که ممکن بود رو نروم برن و اصلا قبول نکردم. یعنی با اینکه خودم انتخابکردم دنیام محدود باشه باز حسرت میخورم. نکته بعدی فالو کردن پسرهایی از همشهری هامون هست. حقیقتش اینه که من حتی یدونه اکس هم تو شهر خودم ندارم و همینطور تقریبا هیچ پسری و نشناختم. حتی وقتی دبیرستان میرفتم هم وضعم همینطور بود. حسادت و حسرت مباحث پیچیده ای هستن. گاهی فرق نمیکنه چقدر خوب باشی، نسبت به افرادی میتونی همیشه حسرت بخوری.
فکرمیکنم کمی جسارت بیشتری لازم دارم. و کمی اراده و صلابت که کار عقب مونده خیلی مهمم و جمع کنم. سبک زندگیمو اصلاح کنم. خوشی هامو دوباره بیشتر کنم. و در نهایت به پله بالاتری از شخصیت خودم برسم.
درسته که گاهی وسوسه میشم رابطه عاطفی داشته باشم و عشق بورزم و عشق ببینم اما تنهایی هم لذت خودشو داره. کمی ابهام تو زندگی میتونه جذاب باشه. این رهایی و خالی بودن زندگی عاطفیم بعد از این چند سال یکم سخته و طبیعیه.
قدر خودمو میدونم