قسمتی واقعی و پنهان از من

یه حال عجیبی‌ام.

یه خبر بد و نگران کننده بهم رسید. از خودکشی یک نوجوون. اوه خدای من. حتی احتمالش خیلی دردناکه. اون بچه چی بهش گذشته که به این وضع رسیده. بمیرم برای دلش. از اون طرف هم فکر خانواده سطح بالای پسره رو مخم رفته. بسوزه پدر بی پولی که بدون پول آدم هرکار کنه هم نه تیپ و قیافش خودشو نشون میده نه حتی فکر و فرهنگ و رفتارش. درسته با پول نمیشه آدم باکلاس و سطح بالا باشه. اما بدون پول اصلا نمیشه.

ای خدا. تا کی باید هر روز همه بدتر از دیروزشون بشه؟ پس کی اون روزهای خوب برا هممون میاد؟