قسمتی واقعی و پنهان از من

چقدر الف پسر خوب و کمیابیه. به احتمال زیاد داریم جدا میشیم. اونهم برا اینکه فکر میکنیم عشق نمیتونه همه مشکلات و حل کنه مخصوصا مشکلات ناشی از دورشدن از خانواده رو. هردو بغض میکنیم، اشک میریزیم، آرزوی خوب میکنیم. کاریش نمیشه کرد دیگه ازش عصبانی نیستم. بعنوان یه آدم خیلی خوب همیشه اثرش تو زندگیم میمونه و همیشه واسش دعای خوب میکنم. کسی چه میدونه، شاید دعاهام یروز واقعا بهش کمک کرد.

بعنوان یه ادم خوب تو زندگیم دلم میخواد سرنوشت خوبی داشته باشه.

هنوز البته مرددم، عشق زورش میرسه؟