قسمتی واقعی و پنهان از من

آخ آخ پیج همکلاسی های دبیرستانم رو چک کردم

و حقیقتا حرص خوردم

هر چقدرم من موفق باشم هر چقدر عکسام خوب باشن دوستای خوبی داشته باشم هرچقدر سفر برم هر چی هم که داشته باشم باز فکر میکنم اونا تو وضعیت محشرتری هستن

آخه چرا؟

اونموقع خیلی پولدار بودن ماهم مشکلات مالی ای داشتیم و خب هیچوقت هم به پولداری اونها نشدیم.

من توی جمع ها جای خاصی نداشتم مگه پیش دوست های صمیمیم

خلاصه که نمیدونم چرا حسرت و حسادت و خودپوچی حس کردم...