نشد که خوب باشم امروز هم. با آقای الف باز بحث کردیم. باز گفت دردت کوچیکه بعدا پشیمون میشی الکی غصه میخوری و اهمال کاری میکنی....
منم گفتم امیدوارم واست پیش بیاد دردی که بدونی فقط درد داره چه بزرگترین درد باشه چه کوچکترین، فرقی نداره.
ناراحت شد. حق داره. جدیدا هر وقت کم میارم اینو میگم. یکم اروم میشم وقتی میگم. انگار اثر حرفای قبلشو میشوره واسم. من واقعا اهمال کار نیستم. حالم خوب نیس. به پدرم که فکر میکنم یه عالمه حال بد به درونم سرازیر میشه. اهنگ‌هاش، علایقش، افکارش از همشون متنفرم و خودم هم تو خیلی چیزا شبیهشم.
مگه میشه کسی چیزیش نباشه، دردش کوچیک باشه ولی از زندگی سیر باشه؟ میشه؟ یه چیزی یه جایی مشکل داره که خوب پیش نمیره. یه سنگی هست که چرخ زندگی ادم نمیچرخه
باز شبیه قبلا دارم افراطی اذیت میشم یه ادم. قبلا از ینفر خیلی اذیت میشدم و فکر میکردم اون نباشه دیگه حال من خوبه بعد محیط عوض شد اومدم خونه و از پدرم انقدر دارم عذاب میکشم. انگار عذابه با منه. فرق نمیکنه کجاهستم و کی کنارم هست. این ترسناکش میکنه. اگه هیچوقت روی خوشی و ارامشو نبینم چی؟