کنجکاوم بدونم برای چه چیزی غیر از پدرم ممکنه به این حال و روز بیوفتم. چیزهای زیادی بوده که اذیتم کرده ولی هیچ چیز بیشتر از یکسال اذیتم نکرده. امشب ابریم و دلم میخواد ببارم. قبلا اشکم در نمیومد حالا اشکم قطع نمیشه. خب شاید دارم بهتر میشم. مغزم خیلی خستس و این باعث میشه اضطراب یکم راحتم بذاره البته شاید چون اضطراب داره رهام میکنه تونستم خستگی رو حس کنم. قفسه سینم درد میکنه. وقتی عمیقا ناراحت میشم این درد جسمی رو پیدا میکنم. یکم از بیمار شدن میترسم. خیلی خودم رو داغون کردم. یعنی نمیدونم چکار کنم؟ غصه بخورم؟ غصه نخورم سرکوب کنم احساساتمو؟ چکار کنم؟
سختتهههههههه.
چشمامو کاش میتونستم ببندم.
خب یه تصمیم جدی: خوندن ۲۰ صفحه از کتاب افسردگی چرا هر روز.
میدونم داره عجیب میشه اما هر بار نوشتم قبلا بهش عمل نکردم. اما اینبار عمل میکنم. نفسم بالا نمیومد، شوخی که نیس. کسی هم کمکی ازش برنمیاد. و خب اکثر آدمای زندگیم هم بیخبرن.
خطاب به خودم:بپذیر پدرت نه صفره نه صد. نه بیگناهه نه خطاکار مطلق.
توجه پدرم به من: ۲۱ از ۱۰۰
میزان قابل اعتماد بودن پدرم: ۲۲ از ۱۰۰
میزان قابل پیش بینی بودن پدرم: ۱۱ از ۱۰۰
میزان خودخواهی پدرم: ۷۸ از ۱۰۰
میزان رفتارهای آزاردهنده پدرم: ۶۸ از ۱۰۰
میزان مظلومیت پدرم: ۴۵ از ۱۰۰
میزان ظالم بودن پدرم: ۴۷ از ۱۰۰
میزان تغییرات مثبت پدرم در سال های اخیر: ۳۹ از ۱۰۰
خب الآن حالم واقعا بهتره. باورنکردنیه!
بله شاید راهش همینه. بهبود تفکر صفر و صدی.
چندان هم امتیازات خوبی به پدرم ندادم ولی چقدر آرامبخش هستن. در ضمن با واقعیت هم تناقض ندارن.
اگه بیمار شم چی؟
میزان سلامتی کنونی: ۷۴ از ۱۰۰
احتمال بیماری سخت ناشی از رنج روحی در آینده نزدیک: ۶۷ از ۱۰۰
توانایی تغییر نتایج منفی: ۴۶ از ۱۰۰
خب دیدی خودم؟
انقدر هم وحشتناک نیست. درسته خوب نیست اما خوبی هایی هم داره.