مامانم یه رفتاری انجام میده یا چیزی میگه،و من متوجه میشم نیت واقعیش چیه ،به روش که میارم غوغا به پا میکنه. اول با داد و حرفاش شخصیت منو با خاک یکسان میکنه طوری که بعدا غرورم اجازه نده باهاش خوب شم. بعدش هم قهر میکنه:/
دارم به این نتیجه میرسم هر کی با من خوبه به این خاطره که من باهاش خوب بودم . خوب هم که نه من ایثارگرانه خوب بودم. ناراحت شدم اما اهمیت ندادم ، از حق خودم گذشتم و کسی بودم که اونا هرچی میگفتن تعریف میکرده و قربون صدقه میرفته . جالبه ها!
من غصه کسی رو میخوردم که مشکلات من رو به ثانیه نکشیده فراموش میکنه !
دمم گرم !
تا حالا انقدر احساس تنهایی نکردم .
این چجور شپشیه که تخم نداره:(
فکر کرده بودم از شرشون خلاص شدما .هعی
میدونید چیه؟ من برا اینکه آدما دوستم داشته باشن خودم رو نادیده گرفتم. حتی بلد نیستم چطور خودم رو در نظر بگیرم.
چطور برا خودم حق و حقوق قائل بشم ، چطور مخالفتم رو ابراز کنم ، چطور تو روابطم حد و مرزهام رو حفظ کنم...
یه مسئله دیگه هم اینکه شاید با چیزی مخالف باشم ولی خودم رو فریب میدم و با یه لبخند دلنشین موافقت میکنم .
خب تو این مورد پیشرفت داشتم که کمتر با لبخند همه چیز رو تایید کنم و خب نتیجش نامهربونی مادرم هست که میگه من سرتاپام انرژی منفیه...!
اون مادرم هستا ، خب وقتی کسی مادرش هم دوستش نداشته باشه چه حالی داره؟
قبلا که مدام قربون صدقش میرفتم ، همه حقارو بهش میدادم ، مسیولیت هاش رو سبک میکردم ، اونموقع به من میگفت بانمک چون حتی دلقکش هم من بودم .
یعنی از این مهرطلب تر هم میتونستم باشم؟ -_-