قسمتی واقعی و پنهان از من

با چو دوستاش رفتیم سفر، به نزدیک های محل زندگی الف. چقدر از الف بدم میاد. آدم دوزاری. اول که رسیدیم بیشتر به الف فکر میکردم، به اینکه اگه عقلم سرجاش نیومده بود و باز باهر سازش میرقصیدم چی میشد؟ کابوس بود. نمیدونستم لب پرتگاهم اصرار داشتم که ادامه بدم چون کات از نظر چیز بدی بود. امروز اما انقد حالم از بودن با چ خوبه که حتی برا نفرت ورزیدن هم حوصله ندارم. چ شاید زیادی هم مسئولیت پذیر باشه. همیشه بار سنگینی رو دوشش بوده، به خانواده پرجمعیت با وضعیت نیمه داغون. و خب بنظرم اونطور که باید هم ازش قدردانی نشده. کسی که بالاجبار خیلی چیزا فدا کرده واسه نزدیکانش اما موقعش که رسیده پشتش خالی شده. این البته ذات فداکاریه. امیدوارم هیچکس نیاز نشه خودشو فدا کنه. گذشت و کوتاه اومدن هراز گاهی، خیلی فرق داره با اینکه جوونی و فرصت ها و آسودگیت و بدی بره. بهرحال آدم جالبی شده. دوستش دارم. هم بانمک و اهل خوشگذرونیه، هم عمیقه و هم مسئولیت پذیر. نمیدونم متعهد هم هست یا نه. اغلب وقتش و با من میگذرونه اما نمیتونم مطمئن باشم. پس این رو مبهم نگه میدارم تا وقتی شوهد بیشتری پیدا کنم. احتمالا متعهده. انقد حالم خوبه قلبم نامتوازن میطپه. تا حالا انقد جایی و با کسی راحت نبودم. تا حالا انقد تنش ها کم و قابل کنترل نبوده. و تا حالا انقد تنهاییم کم نبوده. دوستش دارم♡