قسمتی واقعی و پنهان از من

پاییز رسید و با اومدنش بطور واضح هوا سردتر شد. این شاهکار خیامه. این همه سال گذشت و تقویمش انقدر دقیق عمل میکنه. خیلی خوشحالم. قدری خوشکلتر شدم. دیگه با زشت و بدتیپ بودن وفاداریم و به کسی نشون نمیدم. مبنای زندگیم شده هرجور بیشتر خوش میگذره. چ میگه اگه یه روز باهاش حسم خوب نباشه نمیمونم. آفرین. چرا بمونم؟ رابطه هست که حالمو بهتر کنه. من تنهایی هم از پس خودم برمیام. می دوم، کنسرت، سینما، کافه میرم. لنگ کسی نبودم که هرچی هم شد باهاش بمونم. اما خب یه درگیری کوچیک اگه قابل حل باشه چرا همه چیزو خراب کنم؟ اخیرا چ از نظر مالی کمتر هوامو داره. از طرفی هم خرج هامون نسبت به اول رابطه کمتر شده. بهرحال حواسش بهم هست. همون لباس گرمی که با خودش آورد...این رابطه واسم تولد دوباره ای بود. تلاشم برای احساس ارزشمندی به تنهایی نتیجه بخش نبود. شنیدن حرف هایی مثل برات میمیرم، عاشقتم، جونمی... دیدن کارهای حمایت گر و محبت آمیز... اولویت بودن...حالا خیلی آسون تر میتونم باور کنم با ارزشم. نیازم به دوست هام هم تعدیل شده. هر از گاهی با یکی از دوستام بیرون میرم و اون بی معرفت هاشونو قیچی کردم و دور انداختم. خانواده رو کم میبینم اما با کیفیت تر. برام اهمیت نداره پدرم چکار میکنه. مهمه که پدرمه و در حق من پدر خوبیه. چ میگفت پدرت و دوست داشته باش. میتونم پدرم رو دوست داشته باشم. جایگاه پدر بودن واسش قائلم و خوشحالم از بودنش. درخواست ها و نیازهامو راحتتر به مادرم میگم و نمیترسم از اینکه مزاحم و دوست نداشتنی باشم. برای اولین بار همه چی تقریبا سرجای خودشه. ذوق زده ام. خنکای پاییز این شوق و دو چندان میکنه. از وقتی از الف جدا شدم همه چی قشنگ تر شده. تنها معضلم وسواس نسبت به ب بود که در حال حاضر برام از یه پشه هم کم اهمیت تره.