قسمتی واقعی و پنهان از من

دیروز با چ رفتیم پیاده روی. از مشکلاتی واسم گفت که چند سال قبل داشت و نتونسته بود از زندگی به اندازه تلاشش بهره ببره. واسم قشنگه که واسم شفافه اما این تجربه واسم شبیه چیزهایی در گذشته بود. شبیه وقتایی که سنگ صبور غم و مشکلات دوستام بودم و بعد میدیدم خوشیاشون با کسای دیگس. اشکاشونو پاک میکردم به این امید که باهم بخندیم اما خنده هاشون کنار من نبود. نمیشه همش از بقیه خرده گرفت. تقریبا با همه وضعیتم مشابه بود. من بلد نبودم خوش بگذرونم. همیشه غم و اضطراب مثل تارعنکبوت دورم میپیچید. بدنم منقبض بود. وقتی هرکی میخندید و میرقصید من سعی میکردم بدنم رو که مثل چوب خشک شده بود تکون بدم. اخر از لبخندهای تصنعیم مضطرب میشدم و از شرم دمای بدنم بالا میرفت. من ترجیح میدادم جای خلوتی با آدمهای صمیمی تری در مورد مسائل عمیق تری صحبت کنم. خب همه چیز تا اینجا طبیعی بود. جای خلوت و صمیمی و عمیق جاییه که میشه درد و دل کرد. و جایی که خنده و شوخی و جمعی از غریبه و آشنا بود، من فریز بودم. فکر کردم شاید مشکل از اینه که من درد و دل نمیکنم. منم شروع کردم حرف زدن از خودم. شد خودافشاگری، اونهم به میزان زیاد. دیگه نمیذاشتم طرف مقابل همراه بشه با سرعت عمق خودم و رو میکردم. خب اینطوری صمیمیت بیشتری نسبت به قبل تجربه میکردم اما باز اون رابطه ای نمیشد که میخواستم. نمیخوام چ من و ببینه یاد بدبختیاش بیوفته. خوبه آدم امنی باشم واسش اما نمیخوام این پررنگترین موضوع درمورد من باشه. فردا قراره بریم یه جایی پر از غریبه در حال خوش گذروندن. از همون موقعیت هایی که فریز میشم. فردا میخوام اجازه بدم احمق، چیپ، سبک، لوس، بد ادا و حتی رقت انگیز بنظر بیام. میخوام از سنگرم بیرون بیام و سعی کنم بدون ترسیدن از خراب شدن وجهه ام خوش بگذرونم. یکم از نظرم بعیده... بهتره فعلا ناامید نشم.