ترفندهای قبلیم برا دوست داشته شدن شکست خورد. نتونستم با راضی نگه داشتن آدمها، محبتشون رو داشته باشم. نشد جلوی طرد شدنم رو بگیرم. مسیر دوست داشته شدن گویا درست برعکسه. خیلی انسانی خودم رو باید اولویت قرار بدم.
بهرحال الآن بیش از هر وقت دیگه ای حس تنهایی دارم. پیام هایی که سین نشدن، آدمهایی که ناچار به حذفشون شدم و خودم که ازم دور شده. مدتیه از کودکی که بودم غافل شدم.
امروز دلم گرفته و نمیتونم بیرون برم. فردا جبران میکنم. تنهایی کافه رفتن و دوباره از سر میگیرم. برا خودم یه هدیه کوچیک میخرم که بشه آغوشی که نیاز دارم.
یکی از مراحل سخت وقتی تصمیم میگیرم به فکر راضی کردن ادمها نباشم، تحمل کردن احساس گناه هست. وقتی بهترین حالشون رو تجربه نمیکنن از درون خودخوری میکنم که از دستم برمیومد که راضی‌ترش کنی. گاهی منافع دوتا آدم باهم در تعارضه. مثلا اگه با چ برم بیرون مامانم از نبودم آشفته میشه چون تحمل استقلالم رو نداره و اگه خونه بمونم چ ناراضی میشه. و من این وسط خودم چی میخوام؟ اهمیتی داره؟ نه. من اینطوری بزرگ شدم. وسط جنجال های پدر و مادرم تمام تلاشم و کردم که زحمتی برای کسی نباشم و مسئولیت تمام مشکلات و هم گردن گرفتم در حالیکه معصوم ترین و ناتوان ترین فرد بودم. الآن دارم با خودم میجنگم. سعی میکنم با حس دِینی که نسبت به چ حس میکنم بخاطر خرج هایی که کرده، کنار بیام و نذارم احساس گناه من رو تسلیم خواسته هاش کنه. سعی میکنم از فرصت پیش اومده استفاده کنم و استقلال و آزادی بیشتری پیدا کنم. سعی میکنم وقتی چیزی اذیتم میکنه نگران نباشم که با گفتنش ممکنه لحظه آرومی که هست پرتنش بشه. دارم تمام تلاشم و میکنم که خودم و به رسمیت بشناسم.
تا الآن خیلی پیشرفت کردم و میدونم راه خیلی درازی پیش روم هست. امیدوارم که جا نزنم و رنج های غیرضروری رو از خودم دور کنم.