امروز در حد یکی دو تا نیم پک سیگار کاپتان بلک کشیدم. یکی دوتا چیز جدید ممنوعه امتحان کردم. با دوستای چ رفتیم بیرون و وقت گذروندم باهاشون. چ شخصیت جالبی داره. رمانتیک، پخته، شیطون، عمیق... خیلی واسم دوست داشتنیه. فکر میکردم باید بذارمش کنار. اما وقتی با تراپیستم راجع بهش صحبت کردم فهمیدم بهتره فعلا نگهش دارم. ادعا میکنه خیلی دوسم داره و در عمل هم میتونم دوست داشتنش رو ببینم. مثلا اعتبارش تو کار واسش خیلی مهمه حتی خط قرمزش هست. من و همراه خودش برد و با مشتری مهمی صحبت کرد. من و با تمام دوستاش آشنا کرد. از زندگیش گفت... حتی امروز ممکن بود با خواهر و شوهرخواهرش ناهار بخوریم. اینها شاید چیزهای عادی ای باشن اما واسه من جالب و جدید هستن. میگه تا حالا کسی انقدر دوستت داشته؟ و من میگم نمیدونم چقدره که بگم اره یا نه. اما میدونم نبوده. آدم لول پایین و سطحی هرچقدرم من و دوست داشته باشه، دوست داشتنش نمیتونه زیاد باشه چون شخصیتش ظرفیت کمی داره.
رابطمون کمی عمق پیدا کرده، من وارد دنیاش شدم. اما نتونستم اونو وارد دنیام کنم. چون در برابر تجربه هاش، خاطره های شدیدا دردناک و یا شدیدا بامزه‌اش، من حرفی برای گفتن ندارم.
ترسیدم تو قلبم بپذیرمش، ترسیدم آسیب پذیر باشم. دیشب اما نشد. عکس پدرم رو بهش نشون دادم، گفت بنظر میرسه چیزی مصرف کنه. این رو قبلا برای اولین بار از تراپیستم شنیده بودم وقتی که از خیانت های پدرم میگفتم. اون موقع دلم آشوب شد نپذیرفتمش و فقط فراموشش کردم. خواستم این بار هم همینطور برخورد کنم. گفت پدرت با این سن وقتی خونه و زندگی و بچه و همسرش و حفظ کرده یعنی بلده چطور زندگی کنه. قلبم اروم گرفت و با این موضوع بهتر کنار اومدم. تو ذهنم مرور شد که پدرت نوبت خودش رو بازی کرده. هر طور بازی کنه به تو ربطی نداره. حالا نوبت توئه که خودتو نشون بدی و زندگی خودتو بسازی.
چ توصیه کرد پدرم رو دوست داشته باشم چون خالصانه ترین عشق رو از پدرم میتونم دریافت کنم. یه محبت با کمترین شرط و شروط.
تو این حین که ب رو داشتم کاملا از ذهنم بیرون میکردم بهم پیام داد که عکس بچگی هام چقدر گوگولی هست! و من اینبار دیگه نخ ندادم، دیگه امیدوار نبودم و دیگه نخواستم نگهش دارم. خیلی معمولی بهش جواب دادم.
چ دوباره ذهن و قلبم و فتح کرد.