قسمتی واقعی و پنهان از من

از خستگی بدنم داره از هم میپاشه. روحم اما قوت گرفته. تا جایی که بتونم از زندگیم استفاده میکنم و لذت میبرم. چ نتونست راحت بیخیالم بشه اما دیگه واسم جذابیت قبل و نداشت. وقتی رفت بیمارستان، برای ملاقات رفتم پیشش. این حرکت واسه من جسورانه بود. از منطقه امنم یه قدم فراتر گذاشتم. همراه تخت کناری به مامانش گفته بود یه دختر خوشکل و قدبلند اومده بود دیدنش. ذوق کردم. فکر نمیکردم قدبلند یا خوشکل شناخته بشم. قدبلندی از اون صفت هایی واسم بوده که جای اینکه دوستش داشته باشم، به عنوان یه ویژگی نازیبا میدیدمش. دلم نمیخواست از دوستام بلندتر باشم، حس میکردم ظرافت ندارم. یا کشیدگی تنم رو اغراق امیز ناموزون و دراز میدیدم. خوشکل بودن رو هم نتونستم قبول کنم. با گوشی چ دوتا عکس گرفتم که خوب نیوفتادم. در زوایا و نور خاصی بنظرم میشه خوشکل حسابم کرد. و خب اغلب به بعضی دوستام حسرت خوردم که زیباترهستن. بهرحال هیچ چیز اهمیتی نداره. من پرنده ای هستم که به سختی از تور صیاد خودش و رها کرده؛ درست وقتی وزنه سنگینی از جنس احساس پاشو هم بند کرده بود. و گذشته ای که سد چشماش شده بود. من قدر آزادی و میدونم. بدیهی های زندگی واسم شیرین شده. دیگه چه فرقی میکنه خوشکلی من چقدره؟ مهم اینه که حالا قلبم آزاده و با تمام وجود مواظبشم.