قسمتی واقعی و پنهان از من

دوستش دارم. به عنوان یک انسان خوشحالم که وجود داره. چ رو میگم. یه هفته هم نشده که میشناسمش. آدم با انصاف و وجدانی بنظر میرسه. سختی کشیده اما عقده ای نشده. از همه چالش ها سربلند بیرون اومده. یجوریه که میشه همه چیزش و قبول کرد. مثل یه نوشیدنی ملایم و دلچسبه. ملایم صحبت میکنه اما صداش و بخواد ببره بالا به طرز ترسناکی برد داره. وقتی میخواست با نگهبان از داخل ماشین حرف بزنه اینطور حس کردم. یکم حساسه. و خیلی مقاوم. چیزهایی که تجربه کرده مو به تن آدم سیخ میکنه. از همشون عبور کرده و حالا متین و موقر نشسته و ازشون صحبت میکنه. حتی حرف زدن ازشون هم باز ناراحتش میکنه. جاهایی ادامه داده که هرکس دیگه بود شاید جا میزد. من نتونستم زیاد صحبت کنم. خودم و دربرابرش مورچه میدیدم. از تجربه های سخت کاریش گرفته تا مشکلات و دغدغه های زندگیش. از فروتنیش خوشم میاد. یه فروتنی واقع بینانه. خودش و پایین نمیدونه اما حالت فخرفروشانه ای هم نداره. دیشب توقعاتش رو بهم گفت. خیلی شفاف و خیلی بزرگسالانه. از این حجم از بلوغ و نزاکت به وجد اومدم. اما چیزایی که گفت یجورایی پایان این آشنایی و نزدیک میکنه. چیزی که از رابطه میخوایم با هم فرق میکنه. نگفتم هنوز بهش. دیشب بهم گفت دوستم داره. ضربان قلبم نامنظم شد. مثل اینکه وقتی از روح کسی خوشم میاد ظاهرش هم واسم جذابتر میشه. هرچی نگاهش میکنم حس خوبی بهش دارم. بهرحال این یکی از آشنایی های مفیدم محسوب میشه. و خیلی امیدوار شدم که بتونم رابطه دلخواهم و تجربه کنم.