قسمتی واقعی و پنهان از من

احساساتم کمی صدمه دیده. فکر میکردم تنهایی کشنده اس اما چیزی که کشنده بود، له شدن از سمت هر آدم بی سرو پایی بود. دوستی که چن ماهی یبار پیام میده که بهش پول قرض بدم، مدام ابراز دلتنگی میکنه و من فقط استوری هاشو با آدمهای دیگه لایک میکنم، فقط تنهاییمو سنگین‌تر میکنه. حتی بیرون رفتن باهاش هم خوشحالم نمیکنه چون واسم در دسترس نیست و نمیتونم حس خوبی داشته باشم. ب گاهی بهم توجه میکنه، درست وقتی که بنظر میرسه توجهم رو از دست داده. اون هم فقط باعث میشه حس استیصال و کافی نبودن داشته باشم. ث هدفش مشخصه. از همون اول هم مشخص بود. برای اینکه یه دیت باهاش داشته باشم، رفتارهاشو تحمل کردم. این رفتارها میتونه عادتم بشه و احساسمو خراب کنه. یا دوستی که اغلب غیب هست... به اطرافم که نگاه میکنم پاهایی رو میبینم که از گلیم ها دراز شدن. چون خودمو ناکافی میدیدم، تاجای ممکن باج دادم به همه. که فقط قدری کنارم بشینن. روزهای نسبتا زیادی ازشون حمایت مالی و عاطفی کردم، خیلی بیشتر از حقشون بهشون محبت کردم که از نقص‌هام چشم پوشی کنن و کمی کنارم بمونن. اثر داشت؟ معلومه که نه. هیچوقت کسی قدر آدمی که بی دلیل و بیش از اندازه بهش توجه میکنه رو نمیدونه و ارزششو نمیفهمه. احساس بی ارزشی میکنم چون ارزشی برای خودم قائل نیستم. به عنوان فردی ناجذاب، کمی حقیر و حوصله سربر باور نمیکردم کنار من بودن بتونه افتخاری برای کسی باشه. من آدم امنیم. همدلی بلدم. شوخم. مهربونم. به هنر علاقه دارم. اهل مطالعه ام. باهوشم. رفتار اجتماعی خوبی دارم. قوی و مستقلم... با من بودن میتونه یه امتیاز باشه. نیاز نیس به کسی باج اضافه بدم چون داره تحملم میکنه! احتمالا کم کم تنهاییم از این به بعد رنگ و بوی متفاوتی پیدا کنه. احتمالا تنهایی انتخابم بشه چون تو رابطه های یکطرفه دیگه دوس ندارم چشم به راه بمونم. از این به بعد برابر ارزشم با هر کسی رفتار میکنم. دوستی که هیچوقت نیست، اگه اومد نمیتونه خیلی بهم نزدیک شه. در زندگیم به روی آدمها باز نیس که هر وقت هوس کردن بیان و هر وقت هوس کردن نباشن. جای آدمهای فیک، سعی میکنم عضو گروه ها بشم. اونها خیلی احساس تنهاییم و کاهش میدن. درستش میکنم.