قسمتی واقعی و پنهان از من

رییسم کمتر هول بازی درمیاره اخیرا اما چند بار به شدت مسخره ام کرد. کار وحشتناکی انجام نداده بودم و چیزی نیست که درجه اهمیتش رو بتونم درک کنم. لودگی میکرد و من با اخم نگاهش میکردم. نمیدونم این رفتارهای پرخاشگرانه‌اش بخاطر چیه؟ بخاطر اینکه نمیذارم هول بازی دربیاره واسم یا واقعا تو کارم خوب نیستم! اینکه هیچوقت بازخورد خاصی نگرفتم، باعش شد از کار خسته بشم و انگیزم و از دست بدم. دیگه آدم پر ذوق و شوقی که میشناختم نیستم. به سختی خودم رو وادار به انجام کاری میکنم. اشتباه تو کار من غیرقابل اجتناب هست اما رییسم سر اشتباهات کوچیک خردم میکنه. حتی قبل از اینکه بفهمه ماجرا واقعا چی بوده. و من انقدر از برخورد با این آدم فراریم که حاضر نیستم کاری که انجام دادم رو هم ارائه بدم. امروز همکارها بازهم توصیه کردن توی این شغل نمونم. نمیدونم استعداد و توانمندیم تو چه کاری هست. این سرگردونی داره من رو به وحشت میندازه. ممکنه علاقه ام سمتی باشه که با شغل فعلیم ۱۸۰ درجه تفاوت داره. و این یعنی پوچ شدن ۳ سال کار و چندین سال تحصیل. شاید هم باید دیدم و عوض کنم. که اون سالها دور انداخته نشدن و من اونها رو تمام و کمال زندگی کردم. منافع و تجربیاتی کسب کردم و حالا وقتشه شجاعتم و به کار بگیرم و زندگیم و ورق بزنم. چیزی که بهم امید میده جداییم از الف هست. تا وقتی باهاش بودم درست نمیدونستم چقدر رابطه ناکارآمد و پرهزینه ای هست. اما حالا که تموم شده، با وجود تنهایی، زندگی خیلی بهتری دارم. وقتی از الف جدا میشدم هم حس میکردم دوست داشتنی نیستم. الان هم فکر میکنم مستعد و مفید نیستم. پس میشه امید داشت. درستش میکنم.