قسمتی واقعی و پنهان از من

گاهی فکر میکنم بعضی افراد دوست ندارن من تو جمعشون حضور داشته باشم. و من سعی میکنم علی رغم میلم، بهشون این لطف رو بکنم و نرم. اما موضوع اینه که اونها من رو نمیشناسن اغلب. و من هم از این مطمئن نیستم که ازم خوششون نیاد واقعا. پس شاید بهترین لطف این باشه که بذارم من رو بشناسن. شاید دوست های خوبی بشیم. شاید الهام بخش باشیم واسه هم. یکم جسارت میخواد اینکه جلو برم. احتمال اینکه پس زده بشم وجود داره. احتمال اینکه افرادی از من خوششون نیاد وجود داره. پس باید آماده این ها هم باشم. در کل شکست های واقعی خیلی مفیدتر از قایم شدن از ترس شکست هستن. از این به بعد میخوام بیشتر شکست بخورم. ترس چیزی بهم یاد نداده. حالا که تنهام باید مهارت های اجتماعیم و قوی تر کنم. پیش به سوی چالش های جدید.