قسمتی واقعی و پنهان از من

حالم خوش نیست. انگار نه متعلق به زمینم نه آسمون. تقریبا تمام باورها و ارزشهام از بین رفتن و دیگه درمورد هیچ چیز مطمئن نیستم. احساساتم متناقض و درهمن. هم تنهام هم دورم رو آدمهایی گرفته که کم و بیش دوستم دارن. من گسجم، سرگردونم، خسته ام. به گذشته که فکر میکنم دلم میخواد چنان گریه کنم که اشک فرصت بیرون ریختن از چشمم و نداشته باشه. آخه یه آدم چقدر میتونه هرچه هست و نیست و ببازه؟ من سر عقاید و باورهام قمار کردم و همه چیزو باختم. باختم اما خودمو بازنده نمیدونم. خنده هامو میبینم که عمیق تر شده، رفتارمو میبینم که عجیب تر شده. من با خودم غریبه ام. دوستش دارم اما نمیشناسمش. جایی درست وسط جونم درد میکنه. این درد متفاوت از دردهای قبله. بیشتر از جنس لذت و شادیه. شادم از اینکه بالاخره دارم زندگی و پیدا میکنم و غمگینم بابت اون چیزی که تا حالا تجربه کردم. پشیمونم بابت الف‌. آدمی که از جنس من نبود و من دلم خوش بود به وفاش. پشیمونم که بهش فرصت دادم. پشیمونم که سعی کردم دوستش داشته باشم. من برای وفا به آدمهای دیگه به خودم خیانت کردم. و چشمه این رنج همینه.