قسمتی واقعی و پنهان از من

درسته که شدیدا نیاز به آدمهایی جهت آشنایی دارم، اما دلم نمیخواد با کسایی که از نظر روحی و ظاهری استانداردهای پایه ای منو ندارن یذره هم وقت بگذرونم. چرا؟ چون الف از دل همین ماجرا بیرون اومد. همون موقع که سعی کردم به ظاهر و روحیات و هیچ چیزی اهمیت ندم جز صداقت و قابل اعتماد بودن. سر دل رحمی بهش فرصت دادم، دلمو دادم بهش، زیر پاش لگدش کرد و زمان باارزشم و حروم کرد. پس دیگه این کارو نمیکنم. اگه قراره شکست هم بخورم حداقل از کراشم شکست بخورم. این شکست خیلی قابل تحمل تره. وقتی از یه رابطه مضخرف چند ساله با تعهد خیلی زیاد یکطرفه بیرون اومدم، به این راحتی هم وارد رابطه نمیشم. مگه چقدر اعصاب دارم هی به فنا بره؟