قسمتی واقعی و پنهان از من

احساس گناه دستاشو پیچیده دور تنم و نمیذاره هیچ کاری کنم. اغلب حسم احساس گناه هست و عذاب وجدان

خسته ام نمیتونم کار کنم احساس گناه پیدا میکنم و خسته تر میشم...

و به موازاتش از مادرم و الف هم عصبانی هستم که احساس گناه رو درمن تقویت کردن. مادرپ الان اینطور نیست.

و ته فکرم...

اگه راست بگه چی؟

اکه بعد سی سالگی نتونم خوشحال باشم چی؟

الف بمونه یا نمونه تو زندگیم؟

اگه الف کار نکنه و بار همه چیز و روی دوش من بذاره چی؟

میدونم ازش بعید نیس.

عقلم داره اخطار میده.

اما نقطه امن زندگیمه هرچند اذیت کنه...

یعنی وقتی هست یکم خیالم راحتتره