قسمتی واقعی و پنهان از من

توی محل کار قبلیم فکر میکردم با اون محیط اوکی نشدم و اگه محیط اداری‌تر بود خیلی گرمتر بودم. اما اشتباه میکردم. اخیرا تمایل کمی برای ارتباط با آدمها دارم. همینطوری خوشحالترم. اگه کسی بیاد با خوشرویی باهاش برخورد میکنم اما اگه نیاد هیچ مشکلی نیس:)

فقط چن نفر واسم مهمه باشن.

بهرحال انگار کسی هم تمایلی به ارتباط با من نداره. گوشیمو که باز میکنم خیلی خالیه. یعنی من که اکثر مواقع انلاین و دردسترس بودم فکر میکردم اگه نباشم گاهی به چشم بیاد اما نیومد‌. هنوز خیلی از دوستام حتی نمیدونن که میرم سرکار!

یعنی اگه یه روز بمیرم هم با تاخیر نسبتا زیادی متوجه نبودنم میشن. شاید هم نشن. بهرحال این روزها تنهاییم روشن‌تر از قبله.

شاید هم خودم سعی دارم منزوی کنم خودم رو. بهرحال اینجا خیلی خلوته. پر از حرفه، پر آهنگ، پر از حس... ولی آدمهاش خیلی کم.