پدرم پاهاش رو تو خونه میذاره و من تو هر جملش بی محبتیش به مامانم رو میبینم و قلبم ترک میخوره. هر حرفش از نظرم بهانس. نمیتونم بودنش رو باور کنم. دلم میخواست زودتر جدا شن. خیته شدم از این اتصالی که از مو نازکتره. از این کنار هم بودن زوری. از نفرت و خشم سرکوب شدشون. خسته شدم از حرفهایی که چهارستون بدنم رو میلرزونه. سنم دیگه از این حرفا گذشته. اما قلبم مچاله میشه. خیلی بیشتر از قبل حتی. هنوز واسم آزاردهندس جو خونه. هنوز برا نشنیدن صحبت‌های عادی آهنگ رو زیاد میکنم و هنوز حس میکنم پدرم به خیانتاش ادامه میده و اذیت میشم. هنوز خیلی چیزها تغییر نکردن. شاید جهنم همینه، نه؟
کاش پدرم جای اینکه خیانت کنه، جای اینکه خشمش رو سرکوب کنه، جای اینکه به فکر رفتن باشه، میموند و حرف میزد. میموند و برا حقش مبارزه میکرد. کاش آدمها حرف بزنن. فقط بگن دارن اذیت میشن و حالشون خوب نیس. من هم دارم اذیت میشم. یجورایی دولاره دارم اشکامو سد میکنم و وانمود میکنم خوبم. وقتی حال بدم انقدر طولانی شده کم کم به فکر اینم که وانمود کنم خوبم.اما نیستم. گاهی خوبم گاهی نه.
گاهی دیوارهای خونه بهم فشار میارن. دلم میخواد پر بکشم و برم. کسی هم جلومو نگرفته. نمیدونم چرا نمیرم از خونه بیرون.