قسمتی واقعی و پنهان از من

وقتی میبینم درسا رو سرهم ‌بندی میکنه، درس نمیخونه، با علاقه وقت نمیزاره و درنهایت سرکلاس حالت کم اعتمادبنفس و سرخورده داره، اعصابم خرد میشه.

من دوست دارم تو رابطه عاطفی، فرد مقابلم توی کار و حرفه ازم سر باشه. خب همینجا یه لحظه بایستم. چرا چنین چیزی میخوام؟🤔

چراشو دقیق نمیدونم ولی میدونم رمان‌های الکترونیکی‌ای که توی نوجوونی میخوندم در این مورد اثر داشته. معمولا پسرا پولدار، خوشتیپ، باهوش، بااعتمادبنفس و جذاب به تمام معنا بودن.

از این بگذریم فکر میکنم اگه همین تمایلم رو پیگیری کنم، چیزهای جالبی کشف خواهم کرد.

مثلا شاید یجور فرافکنی باشه، من خودم رو کافی نمیدونم و این رو روی فرد مقابلم فرافکنی میکنم و میگم اون کافی نیست.

شایدم یه میل طبیعی باشه. 

🤔شما چی فکر میکنید؟