قسمتی واقعی و پنهان از من

تا الآن فکر میکردم کسی سمتم نمیاد. منظورم جنس مخالفه. اما الان دارم میفهمم شدیدا بداعصابم. یه آدم مضخرف دمدمی مثل ب برام مناسبه فعلا. که بدونم ادم گردن گیر و اوکی ای نیس ولی گاهی باعث هیجانم بشه. اصلا و ابدا حوصله یه رابطه صمیمانه، محترمانه و برپایه آشنایی رو ندارم. اصلا حال شناخت کسی و ندارم. الف عوضی یه روز اینو میگفت که اگه باهم به جایی نرسیم دیگه حال آشناشدن با کسی و نداره. اما عوضی بولوف زده بود. همون موقع هم آشنا شده بود. دغل کار! بهرحال اصلا حوصله صحبت ندارم. یذره که کسی میخواد صمیمی بشه اعصابم بهم میریزه. شایدم بدنم داره واکنش نشون میده که تجربه الف دوباره تکرار نشه. دوباره مفتی مفتی، کشکی کشکی دلمو ندم به یه آدم بی سروپا. یه پسر وابسته خنگ تن پرور. مشخصه که نباید حوصله داشته باشم. دلرحمی و مهربونی زیادیم گاهی به قیمت تباه شدن عشقم تموم میشه...‌‌