وضعیت روحیم طوریه که نور خورشید هم میتونه به گریه بندازتم. امروز یه روز کاری خیلی بد رو سپری کردم. رییسم بخاطر اینکه روزه میگیره، مزاحمتی برام ایجاد نمیکنه اما به شدت بی حوصله اس. به مسائلی مدت نسبتا طولانی دست و پنجه نرم کردم و هربار فکر کزدم حل شدن، اتفاق جدیدی پیش اومد. اینها مسائل کوچیک اما به شدت سختی هستن. کارهایی که باید انجام بشن اما کسی تو لیست کارهام به حسابشون نمیاره. امروز خباثت زیادی از همکارهام دیدم. موضوع من نبودم اما شدیدا احساس بدی پیدا کردم. این حجم از خباثت و مهارت باعث شد احساس امنیت و خوشحالی نکنم. زندگی شخصیم هم خیلی داره آسیب میبینه. کاش نیاز مالی نداشتم. لازم نبود تحت هر شرایطی بخوام شغلم و حفظ کنم.
از طرف دیگه تنهایی قوز بالاقوزه. دلم خوش شد به ت اما اون از ب بدتر بود. نه ریپلای نه لایک نه هیچ. میبینه و رد میشه. که سه حالت داره. یکی اینکه مثل ب هست و دلبستگی خاصی نداره و نخواهد داشت. دو اینکه داره بررسی میکنه و سعی میکنه بشناسه بعد حرکتی انجام بده. سه اینکه انقد دل بسته که میترسه حدکت اشتباهی انجام بده. که بنظرم گزینه اخر احتمال کمتری داره.
دوست هام چی؟ اونها هم من رو نمیبینن. ابدا وجود ندارم واسشون. حتی با وجود اینکه میدونن مدتی در دسترس شاید نباشم باز کسی فرصت رو غنیمت نمیشماره تا باهام وقت بگذرونه. این حجم از نامرئی بودنم تو زندگی دوستام اذیتم میکنه.
چه محیط کار چه تو زندگی شخصیم نامرئی شدم. کسی وجودم رو قدر نمیدونه و شاید اصلا اهمیتی هم نداشته باشم. با اینحال فعلا مهمترین دغدغم اینه که از پس این چند روز بربیام.