قسمتی واقعی و پنهان از من

امروز هم از الف متنفر و عصبانیم. اما برام اهمیت کمتری داره. آماده ام برای تجربیات جدید. آشنایی یا آدمهای جدید. حتی دیدن ب. شوقم نسبت به ب کمتر شده اما نمیشه منکر خیلی خوب بودنش شد. تا هفته بعد هم که قرار نیس بهش پیام بدم. تو این مدت زندگیمو پیش میبرم. خوشحالی هایی برای خودم ترتیب میدم که زور غم بهشون نرسه. چون با خوشحالی خیلی بزرگی نمیشه جلوی غم بزرگی و گرفت، خوشحالی های کوچیک و زیادی نیازه. با رفتن الف از چیزهای بیشتری لذت میبرم چون دیگه هیچی موقتی نیست. دیگه منتظر نیستم بخاطر اون با محیط اطرافم خداحافظی کنم. چه اشتباه بزرگی! یادم بمونه درمورد افکار و احساسات و اصولم هیچوقت قاطع نباشم. یادم باشه تا چه حد ممکنه اشتباه کنم. و این باعث نمیشه خودمو کمتر دوست داشته باشم. الان قدر خودمو میدونم. سر دلسوزی با کسی وارد رابطه نمیشم.